Նայել շնչիդ լինել նույնից,
Պատսպարվել ու հապաղել,
Ապաշխարհել ու դա լսել,Ներից հեռվից,
Տանջալից է այդ ամենը,
Ափսոսանք չէր այլ զուտ պատրանք,
Խաբուսիկ, զուտ Խոսքերը,
Ասված չասված այդ ամենը,
Նորից դարձավ ու գլորվել,
Ընծա դարձավ ինձ - անպատասխանը։
Հյուսեմ բառեր զուտ սպասումի,
Որ ես հյուսվեմ ու ես փարվեմ
Մարմնին անուշ ու կույր յարիս,
Գրիչն ինչ է գրել գիտի,
Սիրտս ինչ է ուզել կուզի,
Հոգուս միջի դատարկ տողը,
Նուրբ հպումով ու թանաքով հյուսել կուզի,
Ա՛խ տենչանք է, թե զուտ անեծք,
Իմ սպասումը հենց ինձ էր ախ պետք,
Իմ ջութակի սիրուն ձայնով,
Քո հպումը, ու քո բույրը
Սենյակով մեկ զարդարել էր պետք,
Եթե կուզես կիրքդ տուր ինձ,
Եթե կուզես լույսդ տուր ինձ,
Այդ սենյակի մթությունը,ու այդ լամպի թյուր ճրագը,
Հանիր տուր ինձ, եթե կուզես,
Դա ասեցի,դա լսեցի,
Անցյալ էր զուտ,սպասում անհույս,
Ու հպումդ այն որ չեղավ,
ու երազդ այն որ չեկավ,
Ափսոսանք էր դա իմ սրտին,
Ու իմ կրքին այս մինուճար։
Եթե կուզես արի ես գամ,
եթե կուզես ասա լսեմ,
սա սպասում էր,թե ափսոսանք,
բայց երազ էր սիրուն անհոս,
դա ես տեսա,դու լսեցիր։
Ափսոս է դա,ափսոս է սա,
Իմ ջութակի մի պայթյունից,
կիրքն ինչ է որ դա լինի,
նա ետ եկավ,ես վանեցի,
Նա ետ գնաց ետ կանչեցի,
ու սա կիրք էր, բայց չքացած․
հոգուս միջի դատարկ տողը
այդ սպասումով ես լցրեցի,
Ա՛խ հենց նա է,
իմ գրիչն է, եկավ ասեց,
Եկավ գնաց։
Di Maria
05/28/25
Актрису придворного театра Елизавету Уранову домогался советник императрицы Александр Безбородко. Екатерина II превратила этот инцидент в спектакль, во время которого актриса со сцены просила спасти ее от преследований. Екатерина Великая использовала собственное произведение в качестве повода для увольнения руководства театра, а намеки, прозвучавшие в опере, дали четко понять Безбородко, что его брак с Урановой неприемлем. К самой актрисе императрица отнеслась тепло: подарила ей бриллианты и позволила выйти замуж за возлюбленного. На приданое от Екатерины II супруги построили Сандуновские бани, а Пушкин описал похожую историю в «Капитанской дочке». Гуманизм во благо монархии — в материале «Холода».
Екатерина II большую часть своего правления стремилась создать образ прогрессивной и просвещенной правительницы, под конец XVIII века ее репутация сильно пострадала. Императрица, испугавшись в числе прочего начавшейся в 1789 году французской революции, ограничила свободу слова и начала репрессии против «вольнодумцев». В 1790 году императрица отправила в 10-летнюю ссылку автора романа «Путешествие из Петербурга в Москву» Александра Радищева.
Императрица очень внимательно относилась к искусству, которое помогало в просвещении и «воспитании» подданных. Ей был необходим придворный театр, который стал бы «официальной» сценой, куда можно было приглашать высшую знать, и доносить до них свои взгляды через искусство. Императрица распорядилась построить в Зимнем дворце, официальной резиденции российских монархов, здание театра.
В 1789 году в Санкт-Петербурге завершили строительство Эрмитажного театра. Ведущей актрисой в нем стала 18-летняя Елизавета Федорова, выступавшая под псевдонимом Уранова — это имя ей придумала императрица в честь открытой в то время планеты.
После первых постановок актрису начал преследовать советник императрицы Александр Безбородко. Он был вдвое старше Урановой и обладал властью: фактически управлял внешней политикой империи. Поэтому руководители театра настойчиво требовали от Урановой «покориться» Безбородко. Однако актриса была влюблена в своего коллегу Силу Сандунова.
Сандунов и Уранова планировали обвенчаться, но в дирекции театра узнали об этом и уволили певца. Тогда Сандунов написал императрице прошение, чтобы устроить прощальный бенефис. Екатерина II узнала о происходящем в театре и разрешила актеру выступить.
В январе 1791 года, накануне своего прощального спектакля, Сандунов попросил драматурга внести в текст его роли несколько новых строчек о злоупотреблении властью. Во время финальной сцены он произнес их, а потом заявил, что уходит из театра — зрители знали о происходящем вокруг Урановой и считали намек. По слухам, после представления Сандунова арестовали.
Узнав о ситуации, Екатерина II написала либретто (текст) комической оперы, где в аллегорической форме пересказывала происходящее. 11 февраля 1791 года во время спектакля «Федул с детьми» Уранова со сцены попросила у Екатерины II помощи и передала ей записку. Императрица согласилась выслушать актрису: та упала перед Екатериной II на колени и рассказала о домогательствах Безбородко.
После этого директоров театра уволили, а актеры смогли пожениться. Императрица подобрала Урановой свадебное платье, подарила ей бриллианты в качестве приданного и даже сочинила свадебную песню, которую исполняли подруги актрисы.
Историк театра Андрей Сиротинин позже утверждал, что вскоре после свадьбы Уранова исполнила во время спектакля арию со строками:
Перестаньте льститься ложно,
И мыслить так безбожно,
Что деньгами возможно.
В любовь к себе склонить.
Зрители стали «коситься» на сидевшего в зале Безбородко. Он, якобы, не только не смутился, но и оставил актрисе прощальный подарок: коробку с бриллиантами. Сандуновы пожертвовали их сиротам, а на деньги от продажи драгоценностей, подаренных императрицей, купили землю под застройку в Москве.
Вероятно, романтическая история Сандуновых сильно приукрашена. Предполагается, что Екатерина II написала «Федула с детьми» специально, чтобы Уранова публично попросила ее помощи.
Историк культуры Андрей Зорин называет сюжет оперы «совершенно бессодержательным» и «нелепым»: пожилой крестьянин Федул, воспитывающий 15 детей, решает жениться на вдове, но дети противятся решению. По мнению Зорина, Федул — это собирательный образ дирекции придворного театра, а его дети — актеры. Соответственно, женитьба на вдове — намек на намерение императрицы взять дела в театре под свой контроль.
Вторая сюжетная линия сосредоточена на судьбе одной из дочерей Федула Дуняше — за ней ухаживает петербургский дворянин. По наставлению отца, она отвергает его. Зорин считает, что здесь императрица пишет про Безбородко и Уранову. Роль Дуняши изначально была отведена Урановой, от лица героини она поет: «Я крестьянкою родилась, / Так нельзя быть госпожой».
Таким образом императрица пыталась указать дворянам на недопустимость заигрываний с низшим сословием: в ее глазах такое поведение вело к развращению общества и возникновению революционных идей.
Неизвестно, помогло ли это Екатерине II восстановить репутацию после репрессий, но, вероятно, вдохновило Александра Пушкина: в «Капитанской дочке» есть эпизод, напоминающий историю Урановой.
На новой земле Сандуновы решили построить бани. В 1808 году они открыли их: там стояла роскошная мебель, работал услужливый и опытный персонал. Однако спустя примерно 15 лет после свадьбы супруги расстались: Сандунов стал пренебрежительно отзываться о жене и, по утверждению историка Сиротинина, даже избивал ее. Их бани оказались записаны только на Сандунова, поэтому Уранова около трех лет добивалась раздела имущества, и у нее получилось.
Бани остались в совместной собственности, но ни один из супругов не взял управление на себя. На другой стороне реки Неглинки стояли бани, принадлежавшие купчихе Авдотье Ламакиной. В 1814 году она арендовала бани Сандуновых и управляла ими, вероятно, до середины XIX века.
Сандуновские бани стали очень популярными, как писал Владимир Гиляровский, «в них так и хлынула Москва». Заведение в разное время посещали Чехов, Пушкин, генерал-губернатор Москвы Долгоруков. По разным свидетельствам здесь также бывали Лев Толстой, Рахманинов, Бунин и Шаляпин. Позже в банях снимали сцены «Броненосца “Потемкина”» и «Брата 2». Фильм «Ирония судьбы, или С легким паром!», вопреки распространенному заблуждению, снимали не в Сандуновских банях, а в павильоне «Мосфильма».
youre living with mine while im rejecting,our first vibe?
everytime im not breathing I was promising myself to wait,
your bringing back mine, not for now,not for the time,
what can i do, but for the decade
to what to touch to, How should i explain it to my heart that?
i want to die under it, when i want that wet on my body,
i want to feel the drops of it, But hard to get it,
when my body is wet, Is that the same bive,to you
i want it so bad, or my love is that itself vibe
so hard just can't tell it, How should i explain it to my heart?
but ow to ask,how to get it,
is that the vibe?
The sounds of your guitar, How should i explain to my heart like that?
and the touches of yours I'm feelig that water yet,
during tango at the nighttime those drops on my lips,
im feeling water yet, I'm living with yours,
those drops on my lips, Your living with yours,
through your slim hands Your living with mine,
and guitar, which you're teaching me to play, If my love is itself vibe!
not for now,not for the time, Why should i ignore that?
but for the decade Like I was doing with our first.
and for the dance,
and the passion inside,
will always be,will always stay.a
if in this life there will not be a bad habit,
if in this life there will not be a passion,
then love will not be too.
if in this life joy will not be,
if in this life love will not be,
than in the life,ever day
there will not be a reason to be drunk.
and everyday i'll be a loser.
i'll be a looser everyday in the life without you.
i'm hearing but when i dont know how to react,
wwhen you are touching i feel your heartbeat,
i'm hearing but i dont know how to react,
when your talking im astonishing,
because of the words you are telling,
im hearing but i dont know how to react.
it is like snow inside of your heart,
but whebn it is happening,
even the snow is turning into a hot sun to be.
inside of your heart..
how can I search for it, from where it comes,
from whom i have to ask for it, the passion it does want to have,
the carpet of my dreams, with the passion in life,
where from i have to get? After fire it's turning into a sigar,
And under it's smoke there is a wish,
to dance always under them,
but the colors of your carpet are not mine at all,
how to combine them all?
Im thirsty God,help me, I'd like to be a belly of ladies,
I'm looking for a water, when they shake it on me,for me
I can't find it, i want to feel your body on me,for me
Where is my sink, when they shake it on me,for me
of my kitchen, Like money is touching to my poket,
I want to be in an ocean, i'm touching to your body through them
even for a drinking, i'm giving you a passion,
Letting me smoke, i need your dance,
with the smell of yours, i need your belly on my body
when the fire is starting to fly i'm decorating it through money,
it is disappearing with the air, be my queen during it,
where is my sink, i'll be yours forever after it,
I do want to wash it in that,
to let the smell to stay on that,
the one i was looking for,
but couldn't find.
The carpet of love
how can I search for it,
from whom i have to ask for it,
the carpet of my dreams,
where from i have to get?
back to my life, through the whisteling through the life
love in the desert miles away.from homeplace,
it's all i've wanted, from my own,
jewel of my heart, who clund treat me like a kid,
it's all i've been looking for, have a bathngin my dream
i need a sweet, have a passion to me,to you
back to my life have a passion to me when i was looking for you.
from the desert either from life.
threating my soul away, your heart is a sugar,
with the wind of the desert, when your mine
journey of my life away from the desert,from them all, your smile is jewel,
take me to your heart, when your mine,
ake me to your life, in some place under the sea
take me with sweet laugh we've found a new world for you and me
away from the desert's jail, for both of us,when they see
from the jail of my lifem they dont thouch us,
the just like us,
they dont talk to us,
that's just a matter of the scene for us.
not a sugar life,at all.
Jewel of my heart Your heart is a sugar
it's akl that I need, when you're mine
that's how you decorate me your heart is a jewel
who could treat me like a kid, when you are mine.
have a bathing in my dream without it life is not a sugar at all.
take me to your life,
take me to your heart
to the jail of our lifes,
when i do not need it, but when we are not,
you are my bad habit becaming a strangers again,
when i do want to live, with a wish to make it with you,
only because of my pain it's a passion and it's my bad habit now,
which i also call a bad habit even when im not asking for it.
and not its you,
even when im not asking for it,
Signs you were giving life, let me call it a past,
you were living through them, let me call it's a pain,
that we've had the way let me have a wish to be
you are saving me and, away from it,from you
my soul it does turned the times that we've had
into a bad habit the times that we've saved
even when im not asking for it. let me call it's a bad habit
even when im not asking for it,
let me have a time to forget
i want to have a time to spend on it.
Time is flying when we were fighting,
but when we will be strangers again,
will have a wish to know you
will have a wish to be forever with you
will have a wish to call it's a passion,
it's my habit now,
and that's because of you.
.jpg)
-You say
-Love and the war,what is that for you?
-Love and persistance
-No need to persist,
is you want that,
just come and hug,
if you want that just be like that,
just be like that,
when i'll ask for that,
just smile like that,
when ill not even ask ask for that,
-why?
-because of you are my bad infatuation,
-it's a new name for you now,
for me it was always so,
for you to feel it,
you must always say it,
for me to always repeat,
you must always ask for it,
for us to always have it
you always have to feel it,
-for you to always want it
you must not be shy,
for me to always say it
you always must be like that,
you are my bad infatuation,
and that the passion that i have inside
-you are like a silence inside,
which i want to crush into the parts,
you are like a pleasure hidden,
which i've always hide inside,
its very bad for my heart,
it's sad my heart,
it's true only for your eyes,
it's killing us inside,
but what is what?
-infactuation
-what is that?
-something i always want to love,
something i always want to scream about,
and that's my pleasure to you
that im hiding inside,
-and thats our infatuation
which kept us apart,
-but after years it came back to us,
as hidden passion(from inside).
Di Maria
05.14.2025
Զարդը ինչ է, ո՞վ կասի
ինչ կա մեջռը այդ զարդի,
Որ աջ ու ձախ ամենքին կպատի կզարդարի,
ինչն է ստիպում մարդուն տենչալ,
ու տիրանալ փայլին այդ զարդի։
Անապատում այդ ավազոտ,
Ուր ոչ մարդ կա,ոչ համ ոչ հոտ,
ու մի աղիկ անուշահոտ,
ով զարդարում էր անապատը՝ մշուշ ավազոտ։
Ու մի տղա անտուն մենակ
մի հոգս ուներ հոգում մենակ,
մեկին գտներ ու տեր դարձներ,
իրեն,զարդին,անապատին, ու
իր տանը սառն ու դատարկ։
Երգով,պարով, ու նվագով,
սարեր կտրեց,լեռներ անցավ,
Քարավանի բախվեց ու քարացավ,
ոնց պտտվեց,ոնց մտածեց,
էնտեղ մնաց ու միացավ,
Նրանցից մեկը ու միակը,
ու հենց այդժամ բախտը ինքնին եկավ,իրեն դարձավ։
***
Անցան օրեր ու ժամեր,
Քարավանը մնաց որ վաճառեր,
Ամեն անգամ իր այցերից
մի նոր զարդ էր գտնում մի նոր վայրից,
ամեն ժայռից,ամեն լճից ու գետակից
ու հենց այդժամ այդ գետակից
բախվեց զարդին անապատի։
***
Շատ շքեղ էր ու պսպղուն,
Շատ կլոր էր ու շատ սիրուն,
Շատ էր կանաչ ու զարդարված,
Իր եզրերով դեղի՛ն,սիրո՛ւն,
ու ով նայեր, ու ոնց դիպչեր,
կկախարդվեր զարդի փայլից,
բայց անգին էր ու աչք ծակող,
պիտի պահեր ու փայփայեր,
ոչ մարդ մոտ գար, ու ոչ էլ գող։
Չուներ այդժամ զարդը անուն,
Նայում էին մարդիկ,ու հիանում,
Ասում ինչ կա,ինչպես կոչենք,
իսկ տղան ջահել ու ամաչկոտ,
նայում մարդկանց իր հայացքով,մտածկոտ,
ինքն իրեն էր նա հարցնում,ճիշտ է արդյոք,
եթե զարդ է, էլ ինչ անուն,
ինչ են նայում ու հարցնում,
ինչ են ասում ինչպես կոչենք,
եթե զարդ է պիտի կրեն ու զարդարվեն։
Ու հենց այդժամ ճանապարհին
Մտածեցին մտածեցին,
ու բախվեցին ճանապարհին,
որը նոր էր, ոչ շատ ծանոթ,
Բայց մշուշոտ ու շատ խրթին,
մարդիկ կային ու շատ էին,
Աղմկոտ էր,ու շատ մեծ չէր,
Թագավորն էլ շատ վատը չէր,
պարտվեց այդժամ միանգամից,
պալատին անապատի հենց բախվեցին։
***
Շատ սիրուն էր այդ քաղաքը,
Շատ մեծ էլ չէր,բայց շքեղ էր,
Շատ հին էլ չեր,ոչ էլ շատ նոր,
Ապշել էին ու քարացել,
որ անապատը այդ ամենը,դեռ,
կործանել չի կարողացել։
***
Ամեն քայլից ու վաճառքից,
Նոր մարդկանցից ու շփումից,
Նորն էր գալիս ու զարմացնում,
Բայց մի պահ էլ մեկը եկավ,
ում նայվածքից բոլորն անկախ,
իրենց կամքից,
Քարանում էին հիացմունքից ու զարմանքից,
Նա աղջիկն էր թագավորի,
Ու հենց ինքը՝ զարդը անապատի,
Բայց ամեն ժամ
միշտ փնտրում էր մի նոր բան
որ հենց ինքը կրի
իրեն նախշի ու զարդարի։
***
Մարդկանց միջից այդ հազարի
եկավ բախվեց քարավանին անապատի,
Օրը քամոտ ու ամպոտ,
Օր արևոտ, ոչ անձրևոտ,
Զարդեր կային փայլուն ու գեղանի;
ամենքից էլ հարցնում էր
ու ամենքից կրում փորձում,
բայց չգտավ այն միակին,
որը իրեն ու իր փայլը
մեկ կսարքի,կամբողջացնի։
Տղան եկավ ու հարցրեց,
Ասաց նրան որ կա մի բան,
Ու իրենն էլ իրենց իրենը,
Ու երբ հանեց ու հագցրեց,
Ամեն նայող ու նկարող,
Ամեն նայող ու հիացող,
Իրեն տեսան քողի տակից,
Դեմքը փակող ու պաշտպանող,
Ու հենց բացեց այդ հայացքից իր շլացնող,
Տղան դարձավ իր հին զարդին
Իր փնտրածին երազանքին,
Քամին ասես սիրուն բացեր,
Ու զարդարեր տեսարանը իր աչքերի,
որ այդ պահից ու վայրկյանից,
նա էլ ասես միանգամից,
Սիրահարվեց ու հիացավ,
համ նայվածքից համ պահվածքից համ ու հոտից,
այդ գեղանի հեքիաթային աղջկանից։
Այնքան նայեց,այնքան նայեց,
Որ որոշեց որ նվիրի,
Ու այդ բառից, ջղայինացավ,
Գլխավորը քարավանի,
Բայց մի բան էր պատել սիրտը,
սիրտը ջահել սիրուն ու անծանոթ այդ տղայի։
Ուզեց որ տա ու նվիրի,
Անգին զարդը անապատի,
Իր նմանին եր հենց իրեն անձամբ կզարդարի․
<<Զարդը զարդին պիտի կրիմ
Զարդն առանց զարդ պիտի չապրի,
Զարդ իրեն տիրող վզից այնկողմ,
էլ ուրիշ տեղ չի էլ կրվի,
Անգին փփայլը թե չէ անդարձ,անվերադարձ կկորցնի>>։
Մի պայման կար որ նա ասաց,
Պիտի դու գաս իմ տուն ասաց,
Պիտի տեսնես հորս ասաց,
Նա սիրում է զարդեր հին նոր ու շատ անսանձ
Որ էլ չկա ոնց էլ ման գաս, ուր էլ գնաս;
Ինչքան էլ տաս, ինչ գին էլ տաս,
Նա է ասես իրեն համար․․․
Նայեց տխուր,նորից ասաց,
Մի զարդ փնտրի
Մի բան փնտրի,
որ իր վիզը
Հագ ու կապը կզարդարի,
Պիտի դու գաս,նորից ասաց
նա հարուստ է ու ընչաքաղց,
Գուցե այդժամ դու հասկանաս,
Ու նա նորից զարդին թողնի
իրեն փնտրի։
Կանչեց մի օր արքան պալատ,այդ տղային
Որ նա ասի, նշի ու տեղ տանի ցույց տա
Ուզած զարդը,փնտրած զարդը,
որ կկրի,կրել են անգամ,
ամեն մեկը,
թե թագավոր,թե թագուհի,
ու արժանի փառքի պատվի այդպես դարձել,
ու հարգանքին ողջ աշխարհի։
Ասաց վերջում մի բառ կրկին,
չկա մի զարդ աշխարհում այս հին անգին,
որ զարդարի ու կպճրի մարմինն անգին ու թանկագին իմ դստրիկի,
գտիր զարդը,եւ զարմացրու,
ու հենց այդժամ ես նոր կգամ,
կտամ կտիրանաս դստրիս
Ձեռքին,մարմնին ու սրտին։
* * *
Ժամանակդ վկա դեռ շատ տեղ կա,
Ասաց ժամ կա ու պատարագ,
Մինչև քամին կկանգնի,կդադարիմ
մինչև մեկը անցնի կլորանա,
երեք արև անցնի ու չորրորդը գա,
պիտի ետ գաս, ու պատասխան տաս,
Այդժամ էլ նա նորից կգա,
քեզ,քո տանը կին կդառնա։
***
Մեր սիրո երգը ,
մեր կրքի երգը,
անապատն է դրան վկա,
անապատն է այն կրում,
կգամ,կգնամ հեռվից կգամ,
ու մի անքուն փնտրտուքով նա կտրած տնից հեռու
մեզ համար նոր ու ամրակազմ,
տուն կշինեմ, ամեն գնով, հարմարանքով,
սիրուդ բույրով,մեր տենչանքով մենք կսպասենք
ու մենք կանցնենք,կհաղթահարենք,
ապասիր միայն,մնա միայն,
դու մի գնա լսիր անգամ
եթե հեռվից ձայնս չգա,
լսիր անգամ եթե սիրտս ճչա,
ուզում եմ զգաս քոնն եմ հավետ,իմ թագուհի։
***
Տղան գնաց,զինված զուգված ու զարդարված,
որ մտածեց պիտի նա գա,
գրկի նորից իր սիրուհուն,
հանուն նրա նոր ճանապարհ,
նոր փորձ ու ցավ, պիտի անցնի
դրա միջով,արդար կանցնի։
Ամրակազմ էր ու գեղեցիկ,
Շատ սիրուն էր,կանաչաչյա
ու շատ ուժեղ,ամեն մարտից
ու պայքարից,նա հաղթում էր,
ու պարտության նա մատնում էր,
հնին, նորից ու ամենքին։
Ամեն անգամ ծնողներից նա նայելիս,
մտածում էր մեկին բերեր որ նայեն սիրեն ու փայփայեն,
բայց դրանցից նա շատ տղրեց,
ծեր են նրանք ու շատ թույլ,
պիտի գնան ու վայելեն։
բայց տղան թողեց ուսում ու տուն,
գնաց հեռու,մնաց անտուն,
հիմա պահն է մուս այդ մասի,
մտածում էր մենակ նա ճանապարհին։
***
Հասավ նա այդ ճանապարհին,
Բախվեց մի նոր փոքրիկ լքված
բայց շատ շքեղ մի կղզյակի,
Ուր ոսկի կար,ու շատ-շատ,
պատված էին մարդիկ,
ոտքից գլուխ ոսկով զարդով ու զմրուխտով,
նա ապշած էր այդ ամենից,
ու հիացած իր գտածով։
Մեկ արև էլ որ հենց անցավ,
նա հայտնվեց մարդկանց մոտ,ու զարմացավ,
ու նա տեսավ շատ հիացավ,
մարդիկ ջերմ,ժպիտով ու շատ հաեստ,
աշխատասեր ու մուգ մաշկով։
Ժամանակին փարավոններ կային,ու իշխում էին,
Տեղը հին էր ու շատ անգին,
ժամանակները հին անցել էին դրա մոտով,
Բայց բուրգերը հին ու անգին մնացին,
Ամուր կանգուն ու զարդարեցին,
ժամանակն ու տեսքը,
կղզյակի անկոտրուն։
***
Հարցրեց նա մարդկանցից,
Հին դարերի մասին գիտեր,
Անգին կղզյակի մասին գիտեր,
դա շատ մեծ չէր,բայց շքեղ էր,
Իր քարավանին, ում թագավորն էր տվել,
նա պատմում էր, ու բացատրում,
ինչ է գանձը,ինչ պիտի փնտրեն,
հին դարերում նա ասում էր,
որ նրանք ունեյինգույներփայլուն,
ու պսպղուն,որ զարդարում էր,
իրենց մաշկը թուխ ու սիրուն։
Կանաչ,կապույտ թիրուզագույն,
Սպիտակ,նռնաքարեր կարմրավուն,
ու գույնզգուն։Տեղը խիտ էր,
ու հսկվում էր,պիտի անցներ նա,
մի փոքր,որ հասկանար,թե ոնց փնտրեր։
***
Հենց վերջացրեց ու մտածեց,
Հասկացավ,ու երազեց
որ նա պիտի լսի նորից,
Ձայնը սրտի,իր սիրեցյալի
Իսկ աղջիկը,մենակ տխուր,
երզաում էր, լալիս տխուր
երկու հոգու նա ասել էր,
Պատմել թաքուն,երազանքի մասին,
Թագավորի, այդ ընչաքաղց,
Ժամանակին ուներ մեկին ընտրած
Նա ասել էր, որպես ընկեր դրա մասին,
Ու տղան էլ ագահ գնաց խնդրեց,
Թաքուն թագավորին դրա մասին։
Որ պայքարի,հանուն դստրի,
իր սրտի արքայադստրի։
***
Դեմ էր արքան,այդ ամենին,
Աղքատ էր նա,առանց ոչնչի
Բայց պատանին այդ անտեղի չեր,
վաճառական հայտնի ու խելացի,
այդ ամենի,նա հիացած,
իսկ այդ արքանմիր անունից,
հանեց տվեց անգին մի գանձ,
այդ պատանուն,պալատական ու պիղծ,
որ առնի տանի իր աղջկան,
ու փախցնի,մյուս պատանուց հեռու պահի։
***
Այդ ամենից,պատմությունից,
լսեց գնաց,նա լաց եղավ,
իր սենյակում,թաքուն մենակ,
մի բաժանեք,տխուր ասաց,
նա մտածեց թագավորին նորից ասաց,
իսկ թագավորը,կողքի գնաց,հեռվից ասաց,
նա քեզ մոտ է , քո ընկերն է,
կառնի քեզ իր կին,որպես իր հարս նա կպահի,
արքայադստերը վայել ու թագուհուն։
Իսկ այդ տղան, խաբեբա է,
մի վստահիր, նա վաճառող է,
պիտի նա գար տեսներ ամենը ու հասկանար,
նա աղքատ է, ու շատ տարբեր,
Երկար անցավ ժամանակը,որ տրվել էր,
էլ ետ չեկավ,անհետացավ։
Հիմա ով կա,նա էլ գտավ,
Մի զարդ անգին,շքեղազարդ,
որ չկա նմանը,ու փայլը նրա չունի անգամ,
ոչ մի անգին ու հին զարդ։
սա է,առ տես,
Անգամ հեռվից նա չնայեց,
ու ետ գնաց,ու արտասվեց։
* * *
Քարավանը որ կանգնած էր,
Դեռ քաղաքում այդ աղջկա,
Նա դուրս եկավ թաքուն տանց,
Այդ պալատից սիրուն հսկա,
Որ հասկանա ո՞ւր է տղան,
Ի՞նչ է անում,ու երբ կգա,
Բայց քարավանը այդ ամենից,
մնաց ապշած ու քարացած,
Նրանք նկատել չէին ոլ հասցրել,
որ տղան առանց ասել,տեղեկացնել,
պլանի մասին,այդ երեքն էլ միացել,
ու փախել էին գլխավորից քարավանի։
Ու աղջիկը այդ ամենից,
Զարմացած ու քարացած,
Ասեց միայն մի բան
Այդ ամենից ապշած ,հիացած
Երբ էլ որ գա ասեք նրան,
որ ես կանեմ ամեն նոր բան,
Որ սպասեմ նրան, երբ էլ լինի,
Այստեղ այսպես կմնամ պինդ քարացած։
***
Ետ գնաց նա,այդ ամենից,
Ոգևորված, ու հիացած,
Բայց հեց մտավ պալատ նորից,
տեսավ անցան օրեր քանի ,
դրսում այդպես անձայն քարացած,
Ու այդ պահից նրանք արդեն,
Հարսանիքի անցան, առանց ասել ու հարցնել,
Մտածելով որ նա կասի , այո՛ հստակ ու անկասկած։
Տղան գնաց հասավ կետին,այն սրահի,
Որ պիտի դուրս գա այդ հին տեղից,
Գտավ պեղեց ինչ-եր պետք է,
ու մտածեց որ մոտ է պետք նորից գնալ,
իր յարին որ նա լսի,հեռվից,
հեռվից ձայնը սիրեցյալի,
բայց այդժամ նա մտածեց,
որ դեռ վաղ է, պիտի գտնի,
անգին զարդեր,ու չվարանի ժամանակը,
այդքան արած գործի համար,
Տխրեց նորից,բայց փոխեց հինը,
հին պլանը ու անցավ էլի,
իր հին գործին։
* * *
Հասավ արդեն նա հաջորդին,
Երկրորդ արևին իր փնտրածի,
Այդ կղզյակը հին էր նորից,
Բայց այս անգամ այդտեղ մարդիկ
Փորձում էին անել, սարքել ու զարդարել,
Այդ ամենը անգամ հագնել ոսկուց,ու սկեպատ,
Ու խոսում անգամ շատ սիրուն,մեկ մեկ շա պարզ,ու բարդ մի հին լեզվով։
Կղզյակին հասնելը բարդ էր ավախ,
Ճանապարհը գտնել դժվար էր շատ,
Պիտի անցներ միջով անտառների ու գազանների,
Կտրեր ճանապարհներ,բազում անանցանելի,
Նստեց քարին ու մտածեց,
ոնց անի,ինչպես անի,
բայց հեռվից հեռու նորից նայեց ու նկատեց,
օվկիանոսը շքեղ,որ պարում էր կղզին կանաչ,գեղանի,գեղատեսիլ ու շքեղ,
Նավը վերցրեց առաջ շարժվեց,
Ճակատին էլ նավի գրված ուներ,
անունը հին սիրուն ընթեռնելի
Էլ-Դորադո , որն էլ այդպես պատկանում էր
կղզուն հին, անհիշելի այդ օրերից։
***
Այդ ամենը գտավ հեշտ ու թեթեվ,
Ամեն անգամ խնդիր ուներ բայց շատ բարդ չէր,
անցանելի էր բայց հենց այդպես,բախվեց քարին այդ վիթխարի,
***
Նորից հասավ նա մի կետի
Որ պիտի ուսումնասիրեր,
Զարդերը հին ու անտիկ,
Հենց հասկացավ որ դեռ վաղ է,
Որ հանձնվի,անցավ ավելի դժվար գործի,
Նա շատ հուսաց որ կանցնի,
Մի օր իր ուզածը նա կգտնի,
Նրանցից երկուսը մտածեցին,որ դեռ պետք է
անեժցնեն նորից մի հարձուփորձ,
որ հասկանան հինը նորը,
բայց այ պահին նա միայնակ,
վերցրեց պարան հին ու բարակ,
ու հենց ժայռից թռավ ներքեվ,
այն կտրվեց, ու վայր ընկավ,
տղաները արդեն հեռու էին,
բայց հենց տեսան ու նայեցին,
որ կգտնեն ու գնացին։
***
Հենց նշանը ավարտեցին,
Աղջիկը իր հույսը կտրած,տրվեց արդեն իր նոր յարին,ու որոշեց կամուսնանա
բայց այդ օրը երբ դուրս եկավ,
նա պալատից,տեսավ հեռվից,
այդ ամենը,որ կտրել էր իրեն նախկին յարից,
քարավանը հեռու-հեռվից։
***
Նա դեռ տեսավ որ հույս էլ չկա,
բայց մի փոքրիկ հարցի համար,
գնաց անցավ նրանց մոտով,
որ հարցնի ինչ-որ նոր բան,նոր լուր արդյոք ո՞ւնի յարից։
Ու այդ հարցից նրանք նորից,ինչպես այնժամ,
Քարացել էին,կանգնել անձայն,
Չէյին տեսել ոչ մի անգամ,
Երբ լքել էր քարավանը,առանց ասել անգամ
ու կամ ու կաց։
***
Հուսահատված նա ետ եկավ,
անցել էին երկար անդարձ,
երկու տարի,երկար ու ձիգ,
Նա չգիտեր թե ինչ անի,
Հրամայեց նա իր հորը,
Թագավորին,իր նոր յարին,ամենքին,
որ օատրաստվեն իրենց սիրուն հարսանիքին։
Յարը նախկին,նա ասել էր,
որ միակը ու իր հույսը
մեր այս կյանքի,
սերն է որ կա,պիտի պահվի,
ու այդ սիրո պահի համար,
նա իր սիրտը միշտ վառ պահի։
***
Մի օր էլ նա ելավ տեղից որ հագնվի
Հարսի շքեղ,սիրուն փայլուն շորը հագնի,
Երեկոյան ժամին արդեն,
Հյուրեր եկան,մոտ պալատին,
Հավաքվելուց հետո դեռ ժամ,րոպե չանցած,
հյուրերի հետ տղան եկավ,ուսին մեշոկն ու զարդը բարձած,
արագ եկավ հասավ պալատ,
Նա հենց իջավ ձիուց իր ցած,
Տեսավ յարին,իր շատ սիրուն,
Շքեղ հագած ու զարդարված,
Շատ ապշած էր այդ ամենից,
բայց մոտեցավ,թագավորին,հանեց տվեց գանձերն անգին
որ գտել էր հին վայրերից,
բայց ուժասպառ ու անշունչ էր,
շատ հոգնած էր ու շատ ծարավ,ու այդ պահին,ամենքի դեմ,
Նայեց յարին ու վայր ընկավ,
Մի քանի օր անցավ այդժամ,
Նա հին տեղից մի նոր տեղում,
ետ եկավ,գտավ իր սիրածի սիրուն գրկում,
իր ձեռքերը սառն ու փխրուն,
ու արքան էլ այդ ամենին որ նայեց,
իր ջերմ խոսքը ու օրհնանքը այդ տղային
ու իր դստրին սիրով տվեց,
ու պսակեց ու նա տվեց իրենց մի տուն,մե՛ծ ու սիրուն,
ու ապրեցին դարերով,
իրենց սիրով,աշխատանքով ու օրհնանքով։
Di Maria
04.03.25
My steps,my music, My foots and my path, wherever that I go, I draw just one line, Your name and on it. My skate rink is too weak in orde...
