Սև սուրճը

 

Մի գիշեր,եթե մենակ դու լինես,

Մի գիշես որ գա ու խմել ուզես, 

Մի թունդ բան որ դառնությունը զգաս,

Դու նորից կգաս կզարթնես քնից,

Ու քեզ մարդ կզգաս։

Որ պահին դառնաս սուրճիդ բժակին,

Որ պահին լինի ընթեռնելի այն,

Ոնց էլ այն կարդաս,

Հենց աչքիդ համար,դու դա էլ կզգաս,

Հենց համւ սրճիդ,ու դառնությունը այդ,

Դու դա էլ կզհաս,մի հանդիպումից այն,

Սուրճի ճանապարհին էր,այնտեղ այն պահված,

Բախումն հայացքիդ,գիշերվա կեսին,

Նկարվեց այդտեղ, սև կետրեով հավասար,

Ու դարձան նրանք ինձ-քեզ հավասար։

Մի գիշեր եթե կուզնաս կարդաս,

Շատ արթուն այդժամ,թե կուզես մնաս

Մենակով թեկուզ,բայց պիտի մնաս,

Որ հպվեմ մարմնիդ,նկարված պատին,

Այդ սուրճի անհամ բաժակի պատին

Մենակ՝ գիշերով,իրիկնամուտին,

Որ մարմնիս հպումը այդժամ նկատի,

Դու այդժամ կզգաս,

դու սև ես սպիտակով

Պատին նկարված,դիպանք մենք որին 

Հենց սպիտակ հագած իրիկնամուտին։

Մի գիշեր եթե մենակ դու մնաս,

Այդպես կնկարես հպումը մարմնիս,

Մի գիշեր եթե դու խմել կուզես,

Իմ շունչը կնտրես,որ թունդ է այդքան,

Դու նորից կզգաս,կզարթնես քնից,

Սուրճդ ինձ կտաս,որ այդպես մնաս,

Իրիկնամուտի պատին ինձ հպած։

Հեռու պատկերդ,հեռու այդ պատից,

Որ նոր օրս գա,մարմնովդ արդեն,

Ես էլ չդառնամ պատին այդ սպիտակ,

Ես էլ պինդ գրկեմ բաժակն աննկատ,

Որ նորից դու զգաս,ու քնից զարթնես,

Ու սուրճդ քո սև դու նորից ինձ տաս։

Di Maria

16.06.25