Պարոնը

 Մի ժամանակ,թագավոր կար ,

Ապրում էր նա իր դղյակում,վառ ու պայծառ,

Այնտեղ սեր կար,և իշխում էր այն իր ժամանակ։

Մի օր այնտեղ մի հյուր եկավ,որ այցելի ու որ տեսնի իր այդ վայրը,

Շատ սիրելի,երանելի։

Արքաները ամեն երկրի,մի հույս ունեն,ամեն մեկին հասանելի,

Երազում են գտնեն մեկին,ով կսիրի իրենց այնպես ինչպես լինեն,

Դա իրենցն էր,իրավունքը,թե ընտրելով,թե առանց,

Երբ փնտրում էին ու գտնում հին օրերում,

Մարդկանց նրան ցավեցնում էին ու բաժանում,

Հին օրերում,սերն անգույն էր,քանզի դա կար միայն գրքում։

Զորեղ էր նա ով սեր ուներ,և թույլ էր նա ով սեր կուզեր,

Ու մի օր էլ այդ անցորդը որ ներս երկավ իր ուղտերով,

Ներսից տեսավ մի անցորդի իր հյուրերով,այնտեղ հին էր,

Ամեն ինչը,անգամ վայրը ու մարդիկ էլ,

Ուր մտնեյիր,ինչ տեսնեյիր,հին էին շատ,ու անտիկվար,

Ժամանակն էր զարդարանքը այդ ամենի,նաև մարդիկ իրենց շնչով հիանալի։

Թագավորը օրենք ուներ,ապրեն պիտի օրենքի տակ,

սիրեն պիտի իրենց սրտով,երգեն պիտի ամեն օր,

Որ զգան կյանքը,այդ նվերը՝ Աստվածային,

Երգի ներքո,սիրո բույրով,ու նոտայով,

Այդ ամենը մարդիկ կային պահել էին,հին օրերից ու դարերից,

Բայց երբ եղավ պատերազմը անտանելի,

Քանդվեց վայրը, դրախտն այդ սուրբ, Աստվածային։

Հինը գնաց,նորը եկավ,թագավորի թագը կորավ,

Մարդկանց մեջ էլ,ու աչքերում,իր սերունդը անտուն մնաց,

Երբ սեր չկար ինչով իշխեն,Երբ լույս չկար ինչպես իշխեն,

Դա էր միտքը այդ ամենի,թագավորի,ու այդ վայրի,

Երբ իր դուստրը թախավ վայրից,ծպտվեց հեռվից,ուզեց ապրի,

Դա ամոթն էր իր ապրածի,ու իր կյանքի,